บันทึก ความทรงจำ, 1-2 กุมภาพันธ์ 2553
วันที่ 2 แล้วที่มีโอกาสพักผ่อนที่อำเภอบุ่งคล้า จ.หนองคาย บ้านพักของ 2 Blogger เพื่อนรักของฉันเช้านี้ตั้งใจเป็นอย่างมากที่จะไปเก็บภาพ บรรยากาศริมแม่น้ำโขง ฉันเคยมาที่นี่ครั้งนึงแล้วแต่ยังไม่มีโอกาสลงไป ริมโขงเพื่อชมความงามใกล้ ๆ สักที...ที่นี่สวยงาม ร่มรื่นและน่าอยู่เลยทีเดียว...
ถ้า ชีวิตไม่ได้ติดกับปัญหามากมายในเมืองกรุงฯ คงมีสักครั้งที่จะได้หาหนึ่งที่สำหรับชีวิตบั้นปลายชายทุ่งแบบ นี้...นึกทีไรอิจฉาเพื่อนสองคนของฉันทุกทีสิน่า
บรรยากาศ ตอนเช้าหน้าบ้านก็เราเตรียมขับรถออกไปริมโขงกันแต่เช้า...ดวง อาทิตย์ยังไม่ขึ้นดีทำให้หลังจากนี้ได้เก็บภาพสวย ๆ มาฝากเพื่อน ๆ ได้เพียบเลยค่ะ
อีก อาชีพหนึ่งที่น่าสนใจและต้องบอกว่าเป็นภูมิปัญญาไทยก็ว่าได้ คือ อาชีพปลูกมะเขือเทศ เขาใช้พื้นที่ริมแม่น้ำโขงนี่เอง "ปลูกมะเขือเทศ" มากมาย เช้า ๆ ก็จะมีคนมาเก็บเอาไปขายในเมือง ทราบว่าเป็นอาชีพที่ทำมานานมาก ๆ แล้ว ฉันเห็นผลผลิตวางอยู่ริมโขง เห็นแล้วทึ่งมาก ๆ ค่ะ
นี่แหละ บรรยากาศริมแม่น้ำโขงของอำเภอบุ่งคล้า จ.หนองคาย ฝั่งตรงกันข้ามที่เห็นก็เป็นพื้นที่ของประเทศสาธารณรัฐประชาธิปไต ยประชาชนลาวค่ะ...ไม่น่าเชื่อว่าเราจะอยู่ใกล้กันแค่เอื้อมนิด เดียวเอง
ดวง อาทิตย์กำลังยอแสงโผล่ขึ้นมาให้พวกเรายลความงามกัน ไม่ใช่เหตุการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับฉันบ่อยครั้งนักแต่ทุกครั้งที่ มีโอกาสไปทะเล ภูเขา หรือต่างจังหวัดก็จะฉวยโอกาสยลความงามของธรรมชาติแบบ นี้เสมอ
ยามที่ มองดวงตะวันขึ้นจากฟากฟ้า ฉันมองเห็นชีวิตบางอย่างในมัน นั่นก็คือ มันมีขึ้นบ้าง แล้วก็ตกบ้างเป็นธรรมดาของโลก ก็ใช่สินะ! จะเอาอะไรมากมายจริงมั้ยเมื่ออะไรผ่านมาได้...มันก็ผ่านไปได้เป็น ธรรมดาอย่ายึดติดกับมันเป็นพอ...แล้วเราจะมีความสุขกับทุก ๆ วัน ฉันพยายามคิดกับชีวิตแบบนี้เสมอ
ใครรู้สึก อย่างฉันบ้างว่
ขอบคุณอีก ครั้งสำหรับเพื่อนรักทั้งสองที่ต้อนรับฉันอย่างดี...ถ้ามีโอกาสคง ได้แวะไปเยี่ยมเยือนที่นั่นอีกเป็นแน่...อ๋อ! อย่าดูแลเจ้ากาแฟจนเพลินแล้วเมินที่จะไม่มีลูกไว้เชยชมนะจ๊ะ...จะ บอกให้...หุหุ
มาริม โขงทั้งที...มีหรือจะไม่ชักภาพเก็บไว้เป็นที่ระลึก...สภาพเพิ่ง ตื่นนอนเลยนะเนี่ย อากาศสดชื่นจริง ๆ เช้าวันนี้
ภาพแบบนี้ เราจะเห็นได้ทั่วไปเมื่อเดินทางไปต่างจังหวัด "เจ้าหมาตัวน้อย" เดินตามพระท่านต้อย ๆ อย่างนี้เขาเรียกว่า "ข้ามากับพระ" หรือ "เดินตามผู้ใหญ่หมาไม่กัด" หรือเปล่านะ...หุหุ
เพื่อน หนุ่มของฉันทำหน้าที่เหมือนทุกเช้า คือ ทำกับข้าว จ่ายตลาด เป็นภาพครอบครัวที่หาดูไม่ค่อยได้แล้วทุกวันนี้...ภาพที่พ่อบ้าน ดูแลเอาใจใส่ภรรยาหรือแม่บ้านเป็นอย่างดีหาของดีให้ทานเสมอ...อิ อิ
เธอมี หน้าที่ 'รอคอย' คอยการกลับมาของสามีค่ะ..."ขับรถอย่างเดียวน้องที่เห ลือพี่จัดการเอง" เห็นความน่ารักของครอบครัวนี้แล้วฉันก็ได้แต่ อมยิ้มค่ะ
เช้าวันนี้ ผ่านไปด้วยดี...นั่ง ๆ นอน ๆ กิน ๆ ทั้งวัน รอคอยที่คืนนี้จะไปร่วมกิจก รรมกับทาง รพ.บุ่งคล้า ซึ่งมี Blogger เป็นข้าราชการที่นั่น ระหว่างวันนั้นจึงได้แสดง "เสน่ห์ปลายจวัก" กับเข้าบ้าง ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ "น้ำพริกมะม่วงกับไข่เจียว" สำหรับมื้อกลางวันกินพอประทังชีวิตได้เท่านั้นเอง แต่ก็อร่อยใช้ได้นะคะ...อิอิ
เย็นวัน นั้นเราเดินทางไป "โครงการอนุรักษ์พันธุ์ไม้ป่าภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ตอนบน" เพื่อจัดกิจกรรม "โครงการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เจ้าหน้าที่โรง พยาบาลบุ่งคล้า" กิจกรรมนี้จัดขึ้นทุกสัปดาห์เพื่อพัฒนาบุคลากรของโรง พยาบาล ซึ่งเป็นหนึ่งในนโยบายของโรงพยาบาลอำเภอนี้ เพื่อนสาวของฉันทำหน้าที่เป็นผู้ช่วยในกิจกรรมและบางครั้งก็เป็นวิทยากร ของกิจกรรมนี้ เป็นกิจกรรมที่ดีและสร้างสรรค์ที่จัดขึ้นเพื่อเจ้า หน้าที่ของที่นี่ ฉันมีโอกาสได้ร่วมฟังไกล ๆ เหมือนกัน
ที่นี่ เป็นศาลาสำหรับรับประทานอาหารของเจ้าหน้าที่และผู้เยี่ยม เยียนอย่างฉัน ทานอาหารค่ำคืนนี้เราใช้ที่นี่ค่ะ
บันทึก ภาพเก็บไว้ระหว่างรอเขาทำกิจกรรมกันค่ะ...สร้างภาพอีกแล้ว...อิอิ
...ยามตะวัน กำลังลาลับขอบฟ้าพาให้หัวใจคิดถึงใครบางคน...
ล้อมวง ทานอาหารค่ำ...เต็มอิ่มเลยล่ะค่ะ
หลายภาพ ไม่สามารถเปิดเผย ณ ที่นี่ได้เพราะยังมีกิจกรรมที่ผ่อนคลายสมอง ด้วย...555...แบบว่าภาพไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก สตรี และคนชรา ต้องบอกว่าเป็นกิจกรรมใช้สมองจริง ๆ นะ...ส่วนกองเพลิงนี้จุดไว้เพื่อปิ้ง ขนมปังทานกันแถมยังใช้ผิงกันหนาวด้วยค่ะ และค่ำคืนที่ 1 กุมภาพันธ์ ก็ผ่านพ้นไปอย่างมีความสุข
2 กุมภาพันธ์ 2553
นี่แหละ คือที่นอนของฉันเมื่อคืนนี้...งานนี้นอนกับเพื่อนสาวเท่า นั้น...ส่วนเพื่อนหนุ่มยอมสละชีพที่ศาลาข้างนอก...นึกแล้วน่า สงสารจริง ๆ ท่าทางคงจะหนาวไม่ใช่น้อย...หุหุ
อาหาร มื้อเช้าของพวกเรา...ดูพี่คนข้างล่างนี้สิ...หนีมานั่งทานอย่าง เอร็ดอร่อยเลยทีเดียว
ทาง รพ. ยังจัดกิจกรรมจนถึงเที่ยงของวันนี้ แต่ฉันและเพื่อนต้องกลับบ้านก่อนเพราะ เธอต้องไปทำงานที่ รพ.ต่อ ส่วนฉันก็เตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ ซะแล้วล่ะ...
โครงการแลก เปลี่ยนรู้ฯ ดำเนินอย่างต่อเนื่องหลายเดือนเลยทีเดียว ไม่ทราบว่าทุกโรงพยาบาลจัดโครงการแบบนี้หรือเปล่า...ถ้าทำก็คงดี มาก ๆ ว่ามั้ยค่ะ
วันนี้วัน สุดท้ายของการมาเยี่ยมเยียนแล้วล่ะ...มีเรื่องเล่ามากมายจากที่ นั่นแต่คงเล่าที่นี่ไม่หมด ตอนต่อไปจะพาไปชมบรรยากาศความน่าอยู่ ของโรงพยาบาลบุ่งคล้า ทิ้งทายไว้แค่นี้นะคะ...
สุขสันต์ วันเสาร์ค่ะ
อย่าเศร้า อย่าโศก อย่ามีโรคมีภัย คิดอะไรได้ดั่งใจปรารถนาค่ะ
แล้วพบกัน ใหม่ในตอนสุดท้ายนะคะ
คิดถึงเสมอ ค่ะ
ภิริสา
ณ ดินแดนในฝันของเธอและเขา ตอนที่ 1
No comments:
Post a Comment